Dochodzenie roszczeń kredytobiorców frankowych a przedawnienie roszczeń

Podziel się na:

Kredytobiorcy posiadający kredyty powiązane do waluty obcej, będące zobowiązaniem finansowym często kilkudziesięcioletnim zastanawiają się czy ich roszczenia względem banku nie uległy przedawnieniu. W przypadku roszczeń restytucyjnych z jakimi występują kredytobiorcy przeciwko bankom, bieg terminu przedawnienia uzależniony jest od powzięcia przez konsumenta wiedzy o niedozwolonym charakterze postanowienia umownego, będącego podstawą jego roszczeń. Takie stanowisko znalazło oparcie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7.05.2021 r., wydanej w sprawie III CZP 6/21, której nadano moc zasady prawnej. Stanowisko takie wybrzmiewa również z dotychczasowego orzecznictwa TSUE i interpretacji Dyrektywy 93/13. Zdaniem Sądu Najwyższego rozpoczęcie biegu przedawnienia w chwili zawarcia umowy może czynić niemożliwym korzystanie konsumentowi z praw przyznanych przez Dyrektywę 93/13. Umowy kredytu są zobowiązaniem długoterminowym, wobec czego przepisy krajowe mogłyby naruszyć zasadę skuteczności wynikającą z Dyrektywy. Sąd Najwyższy potwierdził,  zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem TSUE, że bieg terminu przedawnienia roszczeń restytucyjnych konsumenta nie może rozpocząć się zanim dowiedział się on lub powinien się dowiedzieć o niedozwolonym charakterze postanowienia.  Kredytobiorca kierując wobec banku wezwanie do zapłaty daje wyraz swojej świadomości co do niedozwolonego charakteru kwestionowanych postanowień umownych, jak również braku woli sanowania tych postanowień. Tym samym najwcześniej wówczas może rozpocząć się bieg przedawnienia roszczeń kredytobiorcy względem banku. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby pozbawienie konsumentów możliwości dochodzenia zwrotu płatności, dokonanych na podstawie klauzul abuzywnych, i czyni nadmiernie utrudnionym korzystanie kredytobiorcom z praw przyznanych im przed Dyrektywę 93/13.